środa, 9 marca 2011
Zmarł Kazimiarz Górski
Po długiej i ciężkiej chorobie, w wieku 85 lat zmarł we wtorek w Warszawie Kazimierz Górski, najwybitniejszy trener w historii polskiej piłki nożnej. W 1974 roku prowadzona przez niego reprezentacja zajęła trzecie miejsce w mistrzostwach świata. Jego podopieczni sięgnęli również po złoty i srebrny medal olimpijski.
Od kilku tygodni Górski przebywał w szpitalu MSWiA w Warszawie, przy ul. Wołoskiej. Zmagał się z chorobą nowotworową. Jego stan był bardzo ciężki. W trudnych chwilach mógł jednak liczyć na wsparcie życzliwych mu osób, między innymi na swych byłych podopiecznych z drużyny narodowej Polski i pracowników Polskiego Związku Piłki Nożnej, którzy codziennie odwiedzali go w klinice.
Kazimierz Górski urodził się 2 marca 1921 roku we Lwowie. Tam zaczynał grać w piłkę nożną na pozycji napastnika - w RKS Lwów występował do wybuchu wojny, potem był zawodnikiem Spartaka Lwów i Dynama. Po wojnie, od 1945 do 1953 roku, był graczem Legii Warszawa (wówczas CWKS Legia). Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się pracą szkoleniową.
Od 1956 roku był szkoleniowcem PZPN, zajmując się przez dwa lata zespołem juniorów. W latach 1966-1970 pracował z reprezentacją młodzieżową do lat 23. Właśnie z niej wywodzili się późniejsi medaliści igrzysk olimpijskich (1972) i mistrzostw świata (1974).
W 1971 roku Kazimierz Górski został trenerem pierwszej reprezentacji Polski. Prowadził ją pięć lat. Później pracował m.in. z klubami w Grecji.
Od kilku tygodni Górski przebywał w szpitalu MSWiA w Warszawie, przy ul. Wołoskiej. Zmagał się z chorobą nowotworową. Jego stan był bardzo ciężki. W trudnych chwilach mógł jednak liczyć na wsparcie życzliwych mu osób, między innymi na swych byłych podopiecznych z drużyny narodowej Polski i pracowników Polskiego Związku Piłki Nożnej, którzy codziennie odwiedzali go w klinice.
Kazimierz Górski urodził się 2 marca 1921 roku we Lwowie. Tam zaczynał grać w piłkę nożną na pozycji napastnika - w RKS Lwów występował do wybuchu wojny, potem był zawodnikiem Spartaka Lwów i Dynama. Po wojnie, od 1945 do 1953 roku, był graczem Legii Warszawa (wówczas CWKS Legia). Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się pracą szkoleniową.
Od 1956 roku był szkoleniowcem PZPN, zajmując się przez dwa lata zespołem juniorów. W latach 1966-1970 pracował z reprezentacją młodzieżową do lat 23. Właśnie z niej wywodzili się późniejsi medaliści igrzysk olimpijskich (1972) i mistrzostw świata (1974).
W 1971 roku Kazimierz Górski został trenerem pierwszej reprezentacji Polski. Prowadził ją pięć lat. Później pracował m.in. z klubami w Grecji.
środa, 2 marca 2011
Biografia kazimierza Górskiego
Kazimierz Górski przyszedł na świat 2 marca 1921 roku we Lwowie. Od najmłodszych lat był związany z piłką nożną. Przed wybuchem wojny Górski grał w RKS Lwów, Spartakus Lwów i tamtejszym Dynamie na pozycji napastnika. W 1944 roku zgłosił do wojska na ochotnika i trafił na front. Działania wojenne przywiodły go do Warszawy, w której pozostał po wojnie.
Od 1945 do 1953 roku grał w Legii Warszawa i zanotował pierwsze występy w reprezentacji Polski. Po zakończeniu kariery piłkarskiej Kazimierz Górski rospoczoł pracę szkoleniowca w stołecznym klubie. Samodzielnie prowadził takie klub jak: Marymont Warszawa, Gwardia Warszawa oraz Lubliniankę.
W 1956 roku został trenerem Polskiego Związku Piłki Nożnej, który powierzył mu szkolenie reprezentacji juniorów. Ważnym etapem w jego karierze były lata 1966 – 1970, kiedy to pracował z reprezentacją młodzieżową do lat 23, ponieważ z tej ekipy wywodzili się późniejsi bohaterowie igrzysk olimpijskich w 1972 roku i mistrzostw świata w 1974 roku.
W 1971 roku Kazimierz Górski objął stanowisko trenera pierwszej reprezentacji Polski. Debiut z tą drużyną miał miejsce w spotkaniu ze Szwajcarią w Lozannie, kiedy to polscy piłkarze wygrali 4:2.
Największym sukcesem kadry kierowanej przez Górskiego było wywalczenie złotego medalu olimpijskiego podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Zaledwie dwa lata później nasi piłkarze pod wodzą trenera Górskiego zdobyli trzecie miejsce w finale mistrzostw świata, które odbyły się w Niemczech, a dwa lata później w Montrealu wywalczyli srebrny medal igrzysk olimpijskich.
Po kilku latach współpracy z reprezentacją Kazimierz Górski rozpoczął współpracę w greckich klubach: Panathinaikosie Ateny, Kastorii, Olympiakosie Pireus w latach 1977-81. Później powrócił do kraju aby trenować Legię Warszawa. W latach 1983-1986 roku ponownie wrócił do Grecji i został szkoleniowcem w Ethnikosie i Panathinaikosie, z którymi to drużynami zdobywał tytuły mistrzowskie oraz puchary kraju.
Po zakończeniu kariery trenera Górski wrócił do Polski i od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. Początkowo był doradcą prezesa związku, a w 1987 roku został wiceprezesem piłkarskiej centrali. W latach 1991-1995 pełnił funkcję prezesa związku, a 3 lipca 1995 roku został prezesem honorowym Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Kazimierz Górski był wielokrotnie nagradzany za swoją pracę. W 1996 roku otrzymał od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, za wybitne zasługi w działalności na rzecz kultury fizycznej. W 2001 roku uhonorowano go najwyższym odznaczeniem Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej – otrzymał Złoty Medal Zasługi FIFA.
Zasługi Kazimierza Górskiego zostały zauważone również przez dzieci. W 2001 roku otrzymał on od nich medal im. dr Henryka Jordana, przyznawany przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Dwa lata później legendarnemu szkoleniowcowi przyznano również tytuł doktora honoris causa Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku, a od 2003 roku stadion piłkarski Wisły Płock nosi imię Kazimierza Górskiego.
Dzień po swoich 85 urodzinach Kazimierz Górski został także odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazda Orderu Odrodzenia Polski. To jedno z najwyższych odznaczeń państwowych wręczył legendarnemu szkoleniowcowi prezydent Lech Kaczyński.
Od 1945 do 1953 roku grał w Legii Warszawa i zanotował pierwsze występy w reprezentacji Polski. Po zakończeniu kariery piłkarskiej Kazimierz Górski rospoczoł pracę szkoleniowca w stołecznym klubie. Samodzielnie prowadził takie klub jak: Marymont Warszawa, Gwardia Warszawa oraz Lubliniankę.
W 1956 roku został trenerem Polskiego Związku Piłki Nożnej, który powierzył mu szkolenie reprezentacji juniorów. Ważnym etapem w jego karierze były lata 1966 – 1970, kiedy to pracował z reprezentacją młodzieżową do lat 23, ponieważ z tej ekipy wywodzili się późniejsi bohaterowie igrzysk olimpijskich w 1972 roku i mistrzostw świata w 1974 roku.
W 1971 roku Kazimierz Górski objął stanowisko trenera pierwszej reprezentacji Polski. Debiut z tą drużyną miał miejsce w spotkaniu ze Szwajcarią w Lozannie, kiedy to polscy piłkarze wygrali 4:2.
Największym sukcesem kadry kierowanej przez Górskiego było wywalczenie złotego medalu olimpijskiego podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Zaledwie dwa lata później nasi piłkarze pod wodzą trenera Górskiego zdobyli trzecie miejsce w finale mistrzostw świata, które odbyły się w Niemczech, a dwa lata później w Montrealu wywalczyli srebrny medal igrzysk olimpijskich.
Po kilku latach współpracy z reprezentacją Kazimierz Górski rozpoczął współpracę w greckich klubach: Panathinaikosie Ateny, Kastorii, Olympiakosie Pireus w latach 1977-81. Później powrócił do kraju aby trenować Legię Warszawa. W latach 1983-1986 roku ponownie wrócił do Grecji i został szkoleniowcem w Ethnikosie i Panathinaikosie, z którymi to drużynami zdobywał tytuły mistrzowskie oraz puchary kraju.
Po zakończeniu kariery trenera Górski wrócił do Polski i od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. Początkowo był doradcą prezesa związku, a w 1987 roku został wiceprezesem piłkarskiej centrali. W latach 1991-1995 pełnił funkcję prezesa związku, a 3 lipca 1995 roku został prezesem honorowym Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Kazimierz Górski był wielokrotnie nagradzany za swoją pracę. W 1996 roku otrzymał od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, za wybitne zasługi w działalności na rzecz kultury fizycznej. W 2001 roku uhonorowano go najwyższym odznaczeniem Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej – otrzymał Złoty Medal Zasługi FIFA.
Zasługi Kazimierza Górskiego zostały zauważone również przez dzieci. W 2001 roku otrzymał on od nich medal im. dr Henryka Jordana, przyznawany przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Dwa lata później legendarnemu szkoleniowcowi przyznano również tytuł doktora honoris causa Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku, a od 2003 roku stadion piłkarski Wisły Płock nosi imię Kazimierza Górskiego.
Dzień po swoich 85 urodzinach Kazimierz Górski został także odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazda Orderu Odrodzenia Polski. To jedno z najwyższych odznaczeń państwowych wręczył legendarnemu szkoleniowcowi prezydent Lech Kaczyński.
Cytaty Kazimierza Górskiego
- Chodzi o to, żeby strzelić jedną bramkę więcej od przeciwnika.
- Co do szczegółów to niech się wypowiedzą specjaliści.
- Czasami się wygrywa, czasami się przegrywa, a czasami remisuje.
- Dopóki piłka w grze, wszystko jest możliwe.
- Im dłużej my przy piłce, tym krócej oni.
- Jak się szczęście zaczyna powtarzać, to już to nie jest szczęście.
- Jedni rodzą się do skrzypiec, inni do munduru. Ja urodziłem się dla piłki.
- Mi si wydaji, że wygra drożyna, która strzeli więcej bramek.
- Mi si wydaji, że oni powinni strzelić bramkę.
- Panie kolego, Pan jest potrzebny nie do gry, tylko do fotografii.
- Piłka jest okrągła, a bramki są dwie, albo my wygramy, albo oni.
- Piłka może przejść, zawodnik nie.
- Piłka to gra prosta. Nie potrzeba do niej filozofii.
- Tak się gra, jak przeciwnik pozwala.
- To skoro było tak dobrze, to dlaczego było tak źle?
- Ty do mnie, ja do ciebie.
- We Lwowie piłka miała bogate tradycje i swoją wielkość – Pogoń, każdy z nas marzył by w niej zagrać.
- Według moich obliczeń jeżeli oni po przerwie nie strzelą drugiej bramki, to bardzo trudno im będzie strzelić trzecia.
- Więcej wart jest trener, który ma szczęście, niż lepszy trener, który szczęścia nie ma.
środa, 9 lutego 2011
Pełna lista zawodników drużyny ORŁY GÓRSKIEGO- karda gwiazd.
- Zygmunt Kalinowski, bramkarz
- Jan Tomaszewski, bramkarz
- Mirosław Bulzacki, obrońca
- Adam Musiał, obrońca
- Jerzy Gorgoń, obrońca
- Stefan Majewski, obrońca, pomocnik
- Jerzy Krasa, obrońca, pomocnik
- Jerzy Wijas, obrońca, pomocnik
- Ryszard Mielewski, obrońca
- Hennryk Kasperczak, pomocnik
- Zygmunt Maszczyk, pomocnik
- Zdzisław Kapa, następnik, pomocnik
- Lesław Ćmikiewicz, pomocnik
- Karol Kordysz, pomocnik
- Andrzej Iwan, napasnik
- Zygfryd Sołtycki, pomocnik
- Jan Furtok, następnik
- Marek Kusto, następnik
- Mirosław Okoński, następnik
- Jan Domarski, następnik
- Henryk Miłoszewicz, rozgrywający
- Władysław Żmuda, obrońca
- Robert Gadocha, następnik
- Włodzimierz Lubański, następnik
- Grzegorz Lato, następnik
Subskrybuj:
Posty (Atom)